Za nami gale UFC Fight Night 80: VanZant vs Namajunas, TUF 22 Finale i UFC 194: Aldo vs McGregor. Dlaczego maraton? Oczywiście dlatego, że gale odbywały się z dnia na dzień, od czwartku do soboty, jedna po drugiej. Ciekawe poddania, fantastyczne nokauty, widowiskowe walki, świetne występy zawodników – to właśnie biorę pod uwagę, mówiąc „najlepsze momenty maratonu”. Można by rzec, ze trzy gale UFC w jednym tygodniu to święto. A że święta trzeba czcić, przedstawiam najnowszą część cyklu „Dziesięciu wybranych”.
10.
Aljamain Sterling poddaje Johnnego Eduardo
UFC Fight Night 80
Bardzo dobrą postawę w walce zaprezentował Alijamin Sterling, który pod koniec drugiej rundy ciasną gilotyną, zmusił Johnnego Eduardo do odklepania. Obie rundy tego starcia wyglądały podobnie. Przez nieco ponad dwie minuty wyrównana walka toczyła się w stójce, gdzie zawodnicy wzajemnie wymieniali się uderzeniami i kopnięciami. Zarówno w pierwszej jak i drugiej odsłonie pojedynku, gdy czas pokazywał połowę rundy, Sterling jak zaprogramowany obalał przeciwnika, a następnie z gardy, będąc z góry, konsekwentnie obijał Eduardo. W dziewiątej minucie pojedynku Sterling założył gilotynę i z wielką siłą, wstając przy tym i wynosząc nieco przeciwnika w górę, poddał rywala.
9.
Michael Chiesa poddaje Jima Millera
UFC Fight Night 80
Walka zaczęła się od mocnych wymian i kopnięć obu zawodników, w której to jednak przeważał Michael Chiesa. Po nieudanej próbie obalenia, Miller przechytrzył rywala i niewiele brakowało, aby mieć tutaj małą niespodziankę w postaci jego zwycięstwa przez poddanie. Początek następnej rundy był taki sam, jednak tym razem, po udanym obaleniu to Chiesa zapiął ciasne duszenie zza pleców, wygrywając tym samym pojedynek.
8.
Irlandzcy fani znowu udowodnili, że nikt nie zrobi lepszego klimatu od nich
UFC 194
Czy ktoś w przeciągu ostatniego roku nie przekonał się, że Irlandczycy są najlepszymi fanami, jeżeli chodzi o doping i klimat podczas gal UFC? Gala UFC 194 i występ największego Irlandzkiego idola, czyli Conora McGregora, przyciągnął do Las Vegas wielu z tych kibiców. I jak było słychać, nie zawiedli. Głośny doping, znane przyśpiewki, wiele Irlandzkich flag na trybunach. Wiele miłych akcentów pojawiło się również na serii pytań i odpowiedzi z Holly Holm w dzień poprzedzający galę. Show skradł jeden z fanów, śpiewając Holly Holm piosenkę (pisaliśmy o tym na naszym Facebooku) i był to pierwszy taki moment w historii Q&A. Polscy fani MMA są dobrzy. Angielscy, Amerykańscy, Brazylijscy fani są świetni. Jednak Irlandii nie przebije nic!s
7.
Demian Maia całkowicie skontrolował Gunnara Nelsona
UFC 194
Po tym pojedynków wiele osób spodziewało się ciekawej kulanki i walki parterowej w wykonaniu obu zawodników. No bo w końcu obaj są specjalistami w tej płaszczyźnie. Po tej gali obaj mają w rekordzie dziesięć wygranych przez poddania. Ta walka bezsprzecznie wskazała zwycięzcę. Maia nie dał najmniejszych szans Nelsonowi, będąc lepszy w każdej płaszczyźnie, lecz głównej mierze pojedynek i tak toczył się w parterze. Brazylijczyk nie zapomniał o uderzeniach, którymi stopniowo obijał Gunnara. W tej walce w pełni zasłużenie można było przyznać punktację 10-8 na korzyść Demiana Mai.
6.
Rose Namajunas dominuje i poddaje Paige VanZant
UFC Fight Night 80
Ile osób zdziwiło się przebiegiem tego starcia? Ile osób, nie licząc Dany White’a który stracił swoją gwiazdeczkę, było załamane skończeniem? Z pewnością wiele. Rose Namajunas pokazała się z kapitalnej strony, totalnie dominując młodziutką Paige VanZant w walce wieczoru. Technika PVZ zawsze była prosta – skracanie dystansu, uderzenia, obalenia. Jednak, gdy w tym starciu napotkała opór, totalnie straciła pomysł na walkę. Namajunas trafiała w stójce, raz po raz obalała i obijała w parterze. Rose już w pierwszej rundzie rozcięła twarz VanZant swoim uderzeniem, co w kolejnych minutach poskutkowało sporą ilością krwi na twarzy młodszej zawodniczki, a także na macie. 23-letnia Namajunas w piątej rundzie pojedynku wyglądała tak świeżo, jakby dopiero co zaczynała się walka, Paige natomiast schodząc do narożnika między rundami miała łzy w oczach. Oglądając ten pojedynek należałoby zadać sobie jedno, istotne pytanie. Czy to faktycznie Rose okazała się tak mocną zawodniczką, czy jednak „hajp” na Paige VanZant urósł do maksymalnych rozmiarów, po tym jak została wypromowana? Jestem zdania, że trochę tego i trochę tego.
5.
Tim Means nokautuje Johna Howarda
UFC Fight Night 80
Zabił! Bo tak właśnie można określić sposób, w jaki Tim Means znokautował Johna Howarda w pierwszych sekundach drugiej rundy. Mocny i szybki lewy sierp wyprzedził akcję Howarda i doszedł do jego szczęki sprawiając, że zawodnik bezwładnie poleciał od na plecy. Means zadał jeszcze jedno kontrolne uderzenie młotkowe w parterze, po czym został rozdzielony przez sędziego. Przed kluczowym momentem pojedynku, nie było łatwo wskazać zwycięzcy. W pierwszej rundzie prócz spokojnej stójki, jednego celnego trafienia Meansa oraz jedynego obalenia Johna Howarda, nie wydarzyło się wiele.
4.
Luke Rockhold mocno rozbija Chrisa Weidmana i zdobywa pas
UFC 194
Po przegranej Andersona Silvy i utracie pasa napisałem „Umarł król, niech żyje król”. Jak się okazało w sobotę, ówczesny nowy król nie rządził zbyt długo, broniąc swojego pasa trzykrotnie. Rockhold i Weidman dali bardzo dobrą walkę. „All-American” okazał się lepszy w pierwszej rundzie, jednak w kolejnych odsłonach jego przewaga stopniała. Wydawałoby się, że Weidman wyszedł do tej walki bez pomysłu, bez takiej energii. Panowie wymieniali między sobą mocne ciosy w stójce, Chris często okopywał żebra rywala, wywołując grymas bólu na twarzy rywala. W klinczu i parterze lepszy i silniejszy okazał się Rockhold. Na 40 sekund przed końcem trzeciej rundy, Luke zdobył dosiad i zaczął niemiłosiernie okładać pięściami oraz łokciami Chrisa, który nie próbował się wydostać, nie próbował kontrować, zasłaniał tylko twarz rękami. W środowisku MMA pojawiła się również dyskusja na temat postawy sędziego – słusznie przetrzymał tę rundę do końca, czy powinien skończyć? Idąc za powiedzeniem „co się odwlecze, to się nie uciecze”, podobną sytuację zobaczyliśmy już w 3 minucie kolejnej rundy. Po raz kolejny na górze znalazł się Luke, a po kilku mocnych uderzeniach i braku obrony, Herb Dean przerwał pojedynek, dzięki czemu pas zmienił właściciela.
3.
Frankie Edgar nokautuje Chada Mendesa
TUF 22 Finale
Na jednym z for internetowych, w temacie o TUF 22 Finale, napisałem, że liczę na efektowny nokaut w wykonaniu Frankiego Edgara. Jeden z użytkowników napisał mi, oczywiście w luźnym tonie, że nie ma czegoś takiego jak efektowny nokaut od Edgara. Wyszło trochę inaczej. Przez pół rundy oglądaliśmy dobrą wymianę stójkową, zawodnicy wzajemnie częstowali się dochodzącymi ciosami. Warto zwrócić uwagę na dwa szczególnie mocne kopnięcia w wykonaniu Mendesa, a także ładne przepuszczenie przez Edgara podbródkowego i skontrowanie sierpem. Chwilę później to ręce Frankiego zdecydowały o zwycięstwie dzięki nokautowi po szybkiej kombinacji. Prawy sierp lekko zachwiał Chadem, natomiast lewy wyłączył mu świadomość na dokładnie kilka sekund – to jednak wystarczyło, żeby „Big John” McCarthy przerwał walkę. Podczas oglądania na żywo myślałem, że interwencja sędziego nastąpiła zbyt wcześnie. Na chłodno, nie mam co się kłócić. Definitywnie świadomość Mendesa została wyłączona i mimo, że po przerwaniu szybko do siebie wrócił, to mógł przyjąć na twarz sporo niepotrzebnych młotków. Chad Mendes również nie miał pretensji, jeżeli chodzi o zbyt wczesne zakończenie.
2.
Edson Barboza vs Tony Ferguson – walka roku?
TUF 22 Finale
Czy jest jakiś aspekt sportowy, którego w tej walce nie było? Uderzenia, kopnięcia, łokcie, rozcięcia, krew, klincz, obalenia, walka w parterze, szacunek po walce. Wieli popis dali nam Edson Barboza i Tony Ferguson. Przytoczę słowa jednego z użytkowników innego forum: „Taka walka powinna być na każdej gali”. Barboza przyzwyczaił nas do bardzo efektownej stójki i obrotówek, natomiast Ferguson utwierdził w przekonaniu, że jego nazwisko i umiejętności też coś znaczą w wadze lekkiej. Brazylijczyk ewidentnie nie czuł się komfortowo pod wpływem ciągłego naporu Fergusona. W pewnym momencie obaj zawodnicy zaatakowali łokciami, które doszły do celu i z dwóch stron zaczęła sączyć się krew. To tylko nakręciło Fergusona. W połowie drugiej rundy, „El Cucuy” ładnie skontrolował walkę w parterze, a po zmianie pozycji zapiął Brabo, po którym Edson Barboza musiał odklepać i uznać wyższość rywala.
1.
Conor McGregor nokautuje Jose Aldo w 13 sekund i zostaje mistrzem
UFC 194
Starcie, na które przez ponad pół roku czekali wszyscy fani MMA na świecie. Najgłośniejsza walka w tym roku. Noc dla której polscy kibice zarywali nockę. Jak się skończyło? Nokaut w 13 sekundzie pierwszej rundy. Można nie lubić Conora McGregora za otoczkę medialną, za jego wypowiedzi – jednak powiedzieć, że nie ma umiejętności byłoby grzechem. Irlandczyk w wielu swoich walkach prezentował świetną stójkę, pokazywał z jaką łatwością i gracją wykonywał obrotowe kopnięcia. Lecz w tej walce udowodnił nam coś innego. Jak świetny timing i wyczucie posiada. Szarża Aldo, krok w tył McGregora, lewy sierp Irlandczyka w momencie uderzenia Aldo i wyłączenie mu świadomości. Drugim aspektem jest to, w jaki sposób Conor McGregor wpłynął na psychikę, byłego już, mistrza sprawiając, że Aldo wychodził stłamszony do walki i chciał walczyć zbyt emocjonalnie. Tak szybka wygrana McGregora bez wątpienia była największą sensacją tego maratonu z UFC.
Wszystkie artykułu z cyklu „Dziesięciu wybranych” znajdziecie TUTAJ.
Grafika: Margraf – Marek Romanowski
Foto: Esther Lin (MMAFighting.com)