Pora na zestawienie najlepszych walk 2015 roku. Trzeba przyznać, że był to dobry rok dla MMA i mieliśmy okazję oglądać wiele świetnych pojedynków. Ciężko mi było wybrać te, które powinny się znaleźć w najlepszej piątce.
Wyróżnienia:
Jones vs. Cormier
Cormier vs. Gustafsson
5.
Jędrzejczyk vs. Letourneau
Chyba najsolidniejsza walka w stójce patrząc na żeńską kategorię słomkową w UFC. Pierwsza walka, gdzie Joanna Jędrzejczyk przewalczyła pięć pełnych rund. Odbyło się to na gali UFC 193 w Australii. W odróżnieniu od Carli Esparzy i Jessici Penne, Valerie Letoureau prezentowała całkiem inny styl walki, przez co nasza mistrzyni sama otrzymała wiele ciosów. Fioletowe oko Kanadyjki idealnie ukazało, jak dobrze lewą ręką operuje Joanna Jędrzejczyk.
4.
Arlovski vs. Browne
Gdybym stworzył kategorię “Runda Roku”, ta walka – odbywająca się na gali UFC 187 – z pewnością powędrowałaby tam. Andrei Arlovski i Travis Browne dali popis podobny do tego w wykonaniu Cheicka Kongo i Pata Barrego. Pierwszy trafił Arlovski, sprawiając że jego rywal był zamroczony, w drugiej minucie pojedynku trafił go ponownie. Momentem kulminacyjnym w tej walce był ten, gdy obaj zawodnicy przestrzelili swoje prawe cepy i „Pitbull” trafił tyłem swojej dłoni, a kolana Browne’a się lekko ugięły i walka przeniosła się pod siatkę, gdzie Arlovski chcąc dokończyć dzieła, sam nadział się na prawy sierp który zwalił go z nóg, jednak w odpowiedniej chwili wrócił do siebie i na kilkadziesiąt sekund przed końcem pierwszej rundy zasypał gradem ciosów „Hapę”, a sędzia przerwał walkę.
3.
Almeida vs. Pickett
Młody Thomas Almeida z rekordem 18-0 vs starszy o trzynaście lat Brad Pickett na gali UFC 189 w Las Vegas. Bez wątpienia mówić tu można o pojedynku młodości z doświadczeniem. Zwycięstwo w tym starciu mogło przechylić się na każdą szalę – najpierw to Pickett dwukrotnie przyczynił się do chwilowego zamroczenia przeciwnika, pierwszym razem trafiając mocnym, lewym sierpem, następnie pod siatką trafiając kolanem z klinczu, od połowy pierwszej rundy stery zaczął przejmować Almeida, trafiając łokciem w stójce, a w kolejnej rundzie ostatecznie znokautował Brada Picketta latającym kolanem.
2.
Barboza vs. Ferguson
Czy jest jakiś aspekt sportowy, którego w tej walce nie było? Uderzenia, kopnięcia, łokcie, rozcięcia, krew, klincz, obalenia, walka w parterze, szacunek po walce. Wieli popis dali nam Edson Barboza i Tony Ferguson na gali UFC TUF 22 Finale. Przytoczę słowa jednego z użytkowników innego forum: „Taka walka powinna być na każdej gali”. Barboza przyzwyczaił nas do bardzo efektownej stójki i obrotówek, natomiast Ferguson utwierdził w przekonaniu, że jego nazwisko i umiejętności też coś znaczą w wadze lekkiej. Brazylijczyk ewidentnie nie czuł się komfortowo pod wpływem ciągłego naporu Fergusona. W pewnym momencie obaj zawodnicy zaatakowali łokciami, które doszły do celu i z dwóch stron zaczęła sączyć się krew. To tylko nakręciło Fergusona. W połowie drugiej rundy, „El Cucuy” ładnie skontrolował walkę w parterze, a po zmianie pozycji zapiął Brabo, po którym Edson Barboza musiał odklepać i uznać wyższość rywala.
1.
Lawler vs. MacDonald II
Kowadła w rękach Robbiego Lawlera zrobiły robotę. Twarz Michaela MacDonalda jeszcze nigdy nie wyglądała tak, jak po batalii na UFC 189. Najciekawszy fakt jest taki, że gdyby Kanadyjczyk jakimś cudem przetrwał 4 minuty dłużej (zawalczył 21 minut), to byłby nowym mistrzem, ponieważ na kartach sędziowskich prowadził na punkty. I faktycznie było widać prowadzenie MacDonalda, jednak „Ruthless” powoli, systematycznie dążył do skończenia. Ciężko to nazwać walką. To była batalia. Szczególnie w drugiej połowie walki, gdzie obaj trafiali i pojawiła się krew. Obaj zawodnicy zasługują tu na wielki szacunek, a walka na nagrodę.
TOP 10 | Nokauty roku 2015 – link
TOP 5 | Poddania roku 2015 – link
Grafika: Margraf – Marek Romanowski