Była czempionka (i przyszła) dywizji słomkowej – Joanna Jędrzejczyk (14-1) przed zbliżającym się rewanżowym pojedynkiem o pas mistrzowski z Rose Namajunas (7-3), udzieliła obszernego wywiadu dziennikarzowi Przeglądu Sportowego – Przemysławowi Osiakowi – między innymi na temat treningów w American Top Team, najbliższej walce oraz żywieniu i zbijaniu wagi.
Już czwarty raz szykuje się pani do walki na Florydzie, w klubie American Top Team. Za panią półmetek przygotowań do rewanżu z Rose Namajunas (7 kwietnia, Nowy Jork), w którym zechce pani odzyskać tytuł mistrzyni świata UFC wagi słomkowej. W jakim jest pani nastroju?
Minęło sześć tygodni obozu i czuję się świetnie, bo w Coconut Creek jestem szczęśliwa. Zaczął się okres sparingów, realizuję założenia taktyczne nakreślone przez trenerów, którym w pełni ufam. I widzę, że ta ciężka praca przynosi efekt! Dlatego z wielkim optymizmem patrzę na datę 7 kwietnia. Rewanż z Rose Namajunas traktuję jako wyzwanie, nowy etap w życiu i karierze. Ale na pewno nie jest tak, że czuję się zestresowana tym, co mnie czeka. Przeciwnie. Po prostu idę po mistrzowski pas UFC, tak jak dążyłam do jego zdobycia w 2014 roku.
Nie chciała pani poczekać z tym rewanżem dłużej?
Nie. W ostatniej walce nie mogłam pokazać się z odpowiedniej strony i nie miałam ochoty z niczym zwlekać. Wiem, na czym polegał problem przed listopadowym pojedynkiem, który zaważył na wyniku. Chcę się jak najszybciej sprawdzić i jak najszybciej ponownie zostać posiadaczką tytułu mistrzowskiego. To dziś moje największe marzenie. Jestem sportowcem z krwi i kości, walczę od czternastu lat. Kondycję mam w genach, nawet po dłuższej przerwie forma szybko wraca. Tak samo jest dziś – mogłabym przystąpić do walki choćby za tydzień.
W internecie publikuje pani dużo zdjęć z trenerami, sparingpartnerami. Pisała mi pani, że koncentruje się na jeszcze większym rozwoju.
Przed pierwszą walką z Rose dużo uwagi poświęcaliśmy rywalizacji w parterze, wiedząc, że Namajunas jest niebezpieczna w tym elemencie. Zaskoczyła mnie jednak w stójce. Tamtej nocy nie byłam dla niej stuprocentową konkurentką. Choć biła precyzyjnie, to trzeba jej oddać. Dziś widzę, jak bardzo owocują treningi, które odbyłam w trakcie trzech pierwszych obozów w American Top Team. Parter, zapasy… To wszystko teraz mi wychodzi! Niedawno w klubie zauważyła to multimedalistka mistrzostw świata w brazylijskim jiu-jitsu Gezary Matuda, mówiąc: „Jejku, minęło sporo czasu, teraz widać, jak wiele się nauczyłaś!”. Fajnie jest mieć takie poczucie, ono napędza mnie do jeszcze cięższej pracy. Z trenerami zmieniamy nieco w mojej grze, ale jeszcze nie nadszedł czas, by o tym mówić. Po prostu zapraszam wszystkich do śledzenia moich poczynań i walki, to już 7 kwietnia! Biorąc pod uwagę mój rozwój i koncentrację na wykonaniu zadania, wierzę, że kibice zobaczą lepszą wersję Joanny Jędrzejczyk. Zobaczą, że jestem jeszcze mocniejszą zawodniczką niż do tej pory.
Kto odpowiada za pani żywienie? Bo jeśli mówimy o kłopotach, które spotkały panią przed pierwszą walką z Namajunas, mamy na myśli koszmarnie męczące zbijanie kilku kilogramów przed oficjalnym ważeniem.
Dwa tygodnie temu zaczęłam współpracę z nowym dietetykiem. Wierzę, że okaże się owocna. A przez pierwsze pięć tygodni obozu sama zajmowałam się dietą. Pomogło mi doświadczenie i wiedza, którą zdobyłam w ciągu ostatnich kilku lat. Starałam się też korzystać z porad ludzi, którzy są w tej dziedzinie specjalistami. A szczególne podziękowania należą się mojej najlepszej przyjaciółce Ani, która dużo czytała na ten temat. Poświęciliśmy się, ale efekt jest znakomity, bo w porównaniu z tym, ile zazwyczaj ważę już w tygodniu poprzedzającym pojedynek, teraz jest tylko kilogram więcej! Uważam to za nasz sukces.
Czuje się pani podobnie jak przed rewanżem z Claudią Gadelhą w 2016 roku w Las Vegas? Pierwszą walkę z Brazylijką pani wygrała, ale później ostro rywalizowałyście w programie „The Ultimate Fighter” i miałyście sobie mnóstwo do udowodnienia.
Każda walka jest jednak inna, tych emocji nie da się porównać. Przede wszystkich chciałabym powiedzieć o tym, że doświadczenia z ostatniego półrocza otworzyły mi oczy na wiele spraw. Przewartościowałam znaczenie sukcesu, życie prywatne i biznesowe, zweryfikowałam relacje z niektórymi ludźmi. I dziś widzę jeszcze wyraźniej to, że kariera sportowa będzie stanowiła tylko część mojego życia. Widzę, jak wielkim wsparciem jest dla mnie rodzina, przyjaciele, narzeczony. Niesamowite, jak w ostatnim czasie zacieśniły się nasze więzi.
A jeśli chodzi o rywalizację z Namajunas?
Trudno jest mi zrozumieć, o czym mówi Rose. Jej zdaniem to ona spowodowała swoim zachowaniem, że głupio wyglądałam w mediach. Mówi, że taki był jej cel. No więc jak to? Udawała cichą, niewinną dziewczynę, a później przyznała się, że taki był plan, aby we mnie zawirowały emocje? Przecież żadne emocje nie miały wpływu na wynik tej walki. Chodziło tylko i wyłącznie o aspekty zdrowotne. Wiele razy mówię, że nie ukrywam emocji, pokazuję je szczerze. Ode mnie nikt nie usłyszy, że ukartowałam jakiś plan, aby spowodować, że przeciwniczka będzie wyglądała tak czy inaczej. Uważam więc, że takie wypowiedzi Rose są trochę nie na miejscu. Ale jestem cierpliwa. I wszystkich też proszę o cierpliwość do 7 kwietnia.
Jaką wartość, poza odzyskaniem tytułu mistrzyni świata, będzie miało dla pani zwycięstwo w Barclays Center?
Chciałabym pokazać ludziom, że nieważne, jak wysoko jesteśmy i jak boleśnie czasami upadamy z wysoka. Życie jest zbyt piękne, aby się na tym skupiać, aby zamartwiać się potknięciami, niepowodzeniami. Chcę też pokazać, że nie ma złotej recepty na sukces. Dochodzi się do jakiegoś statusu, ma się pieniądze, można zatrudnić prywatnego szefa kuchni… To wszystko ma jednak mniejszą wartość niż wysiłek, który sami wkładamy w osiągnięcie sukcesu, w realizację celu. Wierzę, że poświęcenie, determinacja i skupienie pozwolą mi udowodnić, że jestem najlepsza na świecie!
Na Florydzie zaczęła pani trenować we wrześniu 2016 roku, spędziła tam już pani wiele miesięcy. Jak bardzo doskwiera pani rozłąka z najbliższymi?
Bywa, że przychodzą trudne momenty. Poddaję organizm dużym obciążeniom, a gdy następuje zmęczenie fizyczne i psychiczne, bardzo brakuje mi wsparcia najbliższych. Żyję tu jak mnich, ale pociechą jest myśl, że za kilka tygodni czeka mnie nagroda. Wrócę do Polski i znowu naładuję się bliskością rodziców, sióstr, najbliższych, odwiedzaniem naszych wspólnych miejsc… Ci, których kocham, rozumieją, że musiałam zrobić ten krok, że po prostu muszę tutaj być, aby się rozwijać. Jestem im za to ogromnie wdzięczna. A ja w Coconut Creek czuję rodzinną atmosferę. American Top Team tworzą wspaniali ludzie i każdy, kto tu przyjeżdża, może liczyć na wsparcie, pomoc i otwartość. Tak było choćby z Mateuszem Gamrotem, który trenował tutaj przed swoją niedawną walką w KSW.
Czy po rewanżu z Namajunas, mocno wierzymy w to, że zwycięskim, pozostanie pani zawodniczką UFC kategorii słomkowej, czyli wagi z limitem 52 kilogramy?
Jak już mówiłam, obecnie ważę tylko o kilogram więcej niż podczas „fightweeku”. Wierzę, że nie nastąpi żaden problem z przygotowaniem limitu, a przed walką będę czuła się w stu procentach gotowa od strony fizycznej i psychicznej. Zobaczymy. Mogę pozostać w kategorii słomkowej, ale z drugiej strony jestem ambitnym sportowcem, a pas wagi muszej (57 kg – przyp. red.) z pewnością jest w moim zasięgu. Nie wybiegam jednak tak daleko w przyszłość, przede mną walka z Rose. Zamierzam odzyskać tytuł, który należał do mnie przez prawie trzy lata.
Cały wywiad możecie znaleźć pod tym oto linkiem: Joanna Jędrzejczyk przed rewanżową walką z Rose Namajunas
źródło: Przegląd Sportowy
